ضیافت و مهمانی، عملی است که نه تنها شرایطی مناسب برای پذیرایی مادی فراهم می‌آورد و آسایش را به دنبال دارد، بلکه به سبب مجالست، آرامش طرفین را موجب می‌شود. از همین رو در اسلام به مسئله مهمانی توجه ویژه‌ای شده است،نتایج تحقیق حاضر که به شیوه توصیفی – تحلیلی و با جمع‌آوری کتابخانه‌ای مطالب به تحلیل روایی سبک معاشرت اجتماعی در میهمانی و میزبانی پرداخته،حاکی از آن است که معصومین (ع) در روایات خویش تأکید فراوانی بر انجام این عمل توسط مؤمنین نموده‌اند که بخشی از اهمیت آن ناشی از ایجاد محبت، دوری از کینه و دشمنی، انجام صله‌رحم، انفاق و یاری محرومین می‌باشد، روایات معصومین (ع) نشان می‌دهد که آنان به دو امر توجه ویژه‌ای مبذول داشته‌اند: اکرام و پذیرایی شایسته از میهمان و مراعات و راحتی میزبان؛ به همین جهت در روایات مربوط به میهمان بر لزوم پذیرش دعوت، مراعات حال میزبان و جلوگیری از اسراف و شکم‌پرستی توسط میهمان تأکید شده و در کنار آن به میزبان تأکید شده است که علاوه بر استقبال از میهمان وی را گرامی داشته و از تکلف و ریا در میزبانی بپرهیزد.
)