پرسش از معناداری حیات انسان و راهکارهای نیل به آن، در حقیقت ریشه در مراتب وجود آدمی دارد و با تار و پود اسرار و پیچیدگی وجود آدمی درهم تنیده است. بر اساس سنّت نبوی و احادیث اسلامی در این پژوهش اثبات میگردد که زندگی حقیقی برای انسان در پرتو «زنده بودن قلب و دل او» حاصل میگردد و کافران محکوم به مرگ و هلاکت‌اند.
با توجه به روایات اسلامی به منظور احیاء قلب آدمی، عوامل و راهکارهای معنادار سازی زندگی قابل استنباط و ارائه میباشد.
عوامل و راهکارهای مذکور یا فردی هستند و یا اجتماعی، عوامل فردی به سه‌شاخه‌ی فکری-بینشی از قبیل خداشناسی، تصحیح بینش در مورد مرگ، ایدهی صبر و شکیبایی، عوامل ایمانی – گرایشی، مانند ایمان به خدا، توکّل، دعا، عوامل رفتاری همچون عمل صالح، عدم بستگی به دنیا، رعایت اصل تدریجی و عوامل فرهنگی-اجتماعی مانند مثبت اندیشی و خویش بینی نسبت به دیگران، گذشت از خطاهای دیگران، گشاده رویی و وحدت کلمه تقسیم میشوند.
در این میان آنچه که به زندگی معنا و مفهوم میبخشد و شور و نشاط لازم برای پاک‌سازی «زمین» و به سامان رساندن «زمینه» برای احیای ارزشهای اصلی خداجویانه میشود، پدیدهی «انتظار» است.بر پایه‌ی این انتظار مقدس و بر اساس تحقق بخشیدن به راهکارهای مذکور میتوان به زندگی معنادار و حیات طیبه و اصل گردید.
)